Σύγχρονη Ναυτική Αεροπορία της Γερμανίας

Η ναυτική αεροπορία της Γερμανίας — Μαρινέφλιγκερ (Marineflieger) — σχηματίστηκε το 1956 μετά την ένταξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ. Αποτελούσε σημαντικό τμήμα των νεοσύστατων Πολεμικών Ναυτικών Δυνάμεων, γνωστών ως Μπούντεσμαρίνε (Bundesmarine).

Η δημιουργία της Μαρινέφλιγκερ πραγματοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό χάρη στην υποστήριξη της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Βρετανοί παρείχαν αεροσκάφη, εξασφάλισαν την εκπαίδευση και διέθεσαν αξιωματικούς του Βασιλικού Ναυτικού (Royal Navy Fleet Air Arm — FAA) για συνεργασία με τους Γερμανούς στρατιωτικούς.

Ιστορία δημιουργίας της σύγχρονης ναυτικής αεροπορίας της Γερμανίας

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι μονάδες αεροπορίας ανήκαν στο Αυτοκρατορικό Ναυτικό (Kaiserliche Marine) και υπάγονταν απευθείας στη διοίκηση του στόλου. Μετά τον πόλεμο, η Συνθήκη των Βερσαλλιών περιόρισε τη δυνατότητα της Γερμανίας να αναπτύξει την αεροπορία της. Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία, η ναυτική αεροπορία ανασυστάθηκε, αλλά υπό τη διοίκηση της Λούφτβαφε του Χέρμαν Γκέρινγκ. Μετά την ήττα της Γερμανίας το 1945, η Λούφτβαφε και η ναυτική αεροπορία διαλύθηκαν.

Μετά την ένταξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ το 1956, ιδρύθηκαν οι Μπούντεσμαρίνε και νέες μονάδες ναυτικής αεροπορίας. Η Μεγάλη Βρετανία παρείχε αεροσκάφη Hawker Sea Hawk και Fairey Gannet. Επειδή οι βάσεις δεν ήταν ακόμη έτοιμες, οι πιλότοι εκπαιδεύονταν στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με τους Βρετανούς συναδέλφους τους από το FAA.

Η πρώτη διοίκηση ναυτικής αεροπορίας ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1956 στο Κίελο-Χόλτεναου. Το 1967 μετονομάστηκε σε Διοίκηση Ναυτικής Αεροπορίας (Marinefliegerkommando) και το 1969 σε Διοίκηση Ναυτικής Αεροπορίας (Marinefliegerdivision). Μέχρι το 1990, αυτή η δομή περιλάμβανε πέντε μοίρες και βοηθητικές μονάδες, εξοπλισμένες με αεροσκάφη Lockheed Starfighter και Panavia Tornado. Το Fairey Gannet αντικαταστάθηκε από το Bréguet Atlantic.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1994, η μονάδα μειώθηκε στο επίπεδο φλοτίλλας (Flotille der Marineflieger). Το 2005 τα τελευταία μαχητικά αεροσκάφη παραδόθηκαν στην Πολεμική Αεροπορία της Γερμανίας και στις 30 Ιουνίου 2006 η φλοτίλλα διαλύθηκε. Τα εναπομείναντα στοιχεία της ναυτικής αεροπορίας υπάγονταν στη διοίκηση του στόλου μέχρι τις 8 Οκτωβρίου 2012, όταν ιδρύθηκε η σύγχρονη Marinefliegerkommando. Έκτοτε, όλη η ναυτική αεροπορία της Γερμανίας εδρεύει στην αεροπορική βάση του Νόρντχολτς.

Μάχιμη χρήση της ναυτικής αεροπορίας της Γερμανίας

Το πρώτο μαχητικό περιστατικό με τη συμμετοχή της Μαρινέφλιγκερ σημειώθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1962. Κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης μετά από ασκήσεις στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS Saratoga στον Ατλαντικό Ωκεανό, ο πλωτάρχης Κνούντ Άντον Βίνκλερ (Knut Anton Winkler), πιλότος ενός Hawker Sea Hawk, παραβίασε κατά λάθος τον εναέριο χώρο της Ανατολικής Γερμανίας κοντά στο Άιζεναχ. Το αεροσκάφος του δέχτηκε επίθεση από μαχητικά MiG-21. Ο Βίνκλερ κατάφερε να αποφύγει την κατάρριψη και επέστρεψε στη δυτική πλευρά, όπου πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση στην αεροπορική βάση Άλγκορν, 45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Βρέμης. Το αεροσκάφος υπέστη σοβαρές ζημιές και αποσύρθηκε.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η ναυτική αεροπορία της Γερμανίας εκτελούσε μια σειρά στρατηγικά σημαντικών αποστολών. Ο κύριος στόχος ήταν η περιπολία στη Βαλτική και τη Βόρεια Θάλασσα για τον εντοπισμό σοβιετικών υποβρυχίων, αποστολή που πραγματοποιούνταν κυρίως με αεροσκάφη Bréguet Atlantic. Οι αποστολές αναγνώρισης και παρακολούθησης έπαιζαν επίσης σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ετοιμότητας του στόλου και στην προστασία των θαλάσσιων συνόρων.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι μονάδες της Μαρινέφλιγκερ συμμετείχαν ενεργά σε διεθνείς επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο της αντιτρομοκρατικής επιχείρησης Enduring Freedom, τα γερμανικά αεροσκάφη περιπολούσαν στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Κόλπο του Άντεν, εξασφαλίζοντας την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας. Η επιχείρηση Active Endeavour αφορούσε περιπολίες στη Μεσόγειο Θάλασσα για την αποτροπή τρομοκρατικών απειλών και λαθρεμπορίου.

Μία από τις μεγαλύτερες αποστολές ήταν η συμμετοχή στην ειρηνευτική επιχείρηση του ΟΗΕ UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon — Προσωρινή Δύναμη του ΟΗΕ στο Λίβανο) στα ανοιχτά του Λιβάνου. Η γερμανική ναυτική αεροπορία παρείχε αεροπορική επιτήρηση και αναγνώριση για την υποστήριξη των φρεγατών, των πυραυλοφόρων σκαφών και των βοηθητικών πλοίων της Μπούντεσμαρίνε. Η διοίκηση του ναυτικού σκέλους της UNIFIL γινόταν από τη Γερμανία.

Το 2005, μετά τη μεταρρύθμιση της ναυτικής αεροπορίας, τα μαχητικά αεροσκάφη παραδόθηκαν στην Πολεμική Αεροπορία της Γερμανίας. Ωστόσο, τα περιπολικά αεροσκάφη P-3C Orion και τα ελικόπτερα Westland Sea Lynx παρέμειναν στο ναυτικό για την εκτέλεση θαλάσσιων επιχειρήσεων.

Σχέδια παραλλαγής της ναυτικής αεροπορίας

Τα πρώτα αεροσκάφη, όπως το Hawker Sea Hawk και το Fairey Gannet, είχαν βρετανική παραλλαγή: BS 640 Extra Dark Sea Grey και BS 210 Sky.

Με την εμφάνιση των F-104 και Panavia Tornado το 1976, υιοθετήθηκε το σχέδιο Norm 76: οι άνω επιφάνειες βάφονταν σκούρο γκρι και οι κάτω επιφάνειες ανοιχτό γκρι ή ασημί. Το 1987 εισήχθη το σχέδιο Norm 87 με τρεις αποχρώσεις του γκρι: σκούρο γκρι, γκρι-πράσινο και γκρι-γαλάζιο. Το σχέδιο αυτό χρησιμοποιήθηκε για τα Panavia Tornado, ενώ τα ελικόπτερα Lynx διατήρησαν το σχέδιο Norm 76.

Τα ελικόπτερα Sea King για αποστολές έρευνας και διάσωσης είχαν μοναδική παραλλαγή, παρόμοια με το Norm 87, αλλά με τσιμεντί γκρι αντί για γκρι-γαλάζιο. Το νέο NH90 Sea Tiger έλαβε μονόχρωμο ανοιχτό γκρι χρώμα.

Πρότυπα χρωμάτων της σύγχρονης ναυτικής αεροπορίας της Γερμανίας

Η ναυτική αεροπορία της Γερμανίας χρησιμοποίησε διάφορα χρωματικά πρότυπα ανάλογα με την εποχή και τον τύπο του εξοπλισμού. Αρχικά εφαρμόζονταν τα βρετανικά πρότυπα BS 381C, τα οποία ήταν χαρακτηριστικά των αεροσκαφών που παραχωρήθηκαν από το Βασιλικό Ναυτικό.

Τη δεκαετία του 1970 έγινε μετάβαση στα γερμανικά πρότυπα RAL, τα οποία πληρούσαν τις γενικές απαιτήσεις του Μπούντεσβερ. Τα χρώματα της παλέτας RAL αποτέλεσαν τη βάση για όλα τα μετέπειτα σχέδια παραλλαγής της ναυτικής αεροπορίας και επέτρεψαν την ενοποίηση των χρωμάτων με άλλες μονάδες των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Αυτή η μετάβαση διασφάλισε ενιαίες προδιαγραφές για τον χρωματισμό των αεροσκαφών και των ελικοπτέρων σε διάφορες συνθήκες λειτουργίας, βελτίωσε την αποτελεσματικότητα της απόκρυψης και απλοποίησε τη συντήρηση του αεροπορικού εξοπλισμού.